Marvel vs Capcom: Infinite – rzut okiem

Crossover dwóch światów od lat cieszył się wielkim uznaniem fanów i zajmował niszę turniejową między wciąż ogrywanym Super Smash Bros: Melee a “poważnymi” mordobiciami pokroju Street Fighter czy Guilty Gear. Nie dalej jak parę tygodni temu pojawiła się świeżynka ze stacji Capcom: czwarta już część Marvel vs Capcom, tym razem opatrzona znaczkiem nieskończoności. I jak? Ano tak…

Oprawa

Z oprawą było trochę cyrków jeszcze przed premierą – w czasie pokazu przedpremierowego ludzie kompletnie zjechali design niektórych postaci, zwłaszcza twarzy. Teraz już wszystko wygląda jak należy, co nie znaczy że jest znów tak pięknie.

Grafika technicznie nie jest najwyższych lotów, niemniej w mojej opinii spełnia swoje zadanie i w stylizację wpisuje się znakomicie. Co mi przeszkadza? Grafika jest nierówna, niedopracowana. Spieszę z wyjaśnieniami. Screen poniżej – Miss Marvel kontra Pająk. Patrzcie. Jedna postać wprost wyskakuje na Ciebie z ekranu, piękna, barwna, błyszcząca, druga zaś ledwo odróżnia się od tła. Celowo wziąłem postacie o podobnym kolorze stroju. Jest to tylko przykład, ale jest tego więcej. Powód: shadery zastosowane dla postaci tworzą efekt lśnienia na powierzchniach metalicznych, przez co automatycznie elementy matowe i chropowate muszą być ciemniejsze. Efektem takiego stanu rzeczy jest gówniany histogram dla naszego ulubionego homo aranea.

Rozwiązania:

• zmiana shadera dla postaci – ale tu możemy stracić koherentność grafiki
• zmiana typu powierzchni i bumpmappingu dla pająka – niełatwe bo design postaci ustalony jest przez kanon
• zmiana nasycenia kolorów na kostiumie

Nad postaciami super-deformed (megaman i zero) się nie pastwię – nie podobają mi się i tyle, ale nie są tragiczne i muszę się z nimi pogodzić. Co ciekawe w pierwszej transzy DLC pojawił się arcywróg dwóch wcześniej wymienionych, tj. Sigma, i poza komiksową szczeną jest względnie proporcjonalny.

Tak że tak, kurna. Podobnie niedorobione są w mojej opinii tła – jest jedna supergenialna (złączone miasto), ale na większości wieje pustką. Jest jedna taka na której coś się dzieje, ale dzieje się byle jak: animowane elementy na siebie buracko nachodzą.

Patrzę że sporo tych narzekań i wygląda jakbym kopał leżącego. Dokopałem to teraz podniosę, otrzepię z pyłu i poczęstuję szlugiem: faktycznie jest parę rzeczy źle, ale jest też sporo rzeczy bardzo dobrych. Efekty specjalne pocisków, laserów itp. są piękne (Ultron), dosłownie jakby ożyły komiksy z Silver Surferem. Wygląd modeli postaci z elementami metalicznymi jest fantastyczny (ULTRON!), animacje specjalne i najazdy kamery są również bardzo dobre (w sumie to wszyscy, ale Ultron też).

Dźwięki są ok i tyle, muzyka nie przeszkadza i jest komplementarna. Ni plus, ni minus. Z pogranicza dźwięku ale i grafiki: ruchom brakuje efektu BOOM! kiedy trafiasz czymś naprawdę ciężkim, jakiś nagły bass+wstrząs kamery. Ma to pewne uzasadnienie opisane poniżej, niemniej brak odnotowałem…

A, jeszcze z kronikarskiego obowiązku zgłaszam jedną rzecz która mi się nie podoba ale jest w sumie wizytówką serii: niekonsekwencja w designie postaci. O ile po stronie Marvela wszystko się zgadza bo to jedno universum, o tyle postacie capcomowe to każdy pies z innej budy. Frank West z Dead Rising to taki easter egg: napieprzasz boga piorunów kijem od szczotki albo przepychaczem do kibla. Nawet się uśmiechnąłem. Ale na przykład projekt Dantego z serii Devil May Cry to po prostu gówno. Koleś jednocześnie sieka mieczem, strzela z pistoletów, macha nunchakiem, gra na gitarze elektrycznej i kopie jak Chun Li po podwónym espresso, wali ogniem i piorunami, puszcza jakieś wiatry! Do tego jest w czerwonym płaszczu, ma kratę na brzuchu i modne białe włosy. Brakuje tylko tęczowego rogu na czole i marchewki w dupie. A kto wie, to drugie może kryje pod płaszczem. Rozumiem że w swojej własnej gierce on to wszystko faktycznie ogarniał, ale w żadnym normalnym mordobiciu to nie powinno przejść. Powinien mieć miecz, dwie pukawki i dość. Rozumiem że to też niby pastisz ale jednak … nie łykam.

Granie

Dwie ręce, dwie nogi, kamień i zmiana. Ręce i nogi wiecie do czego służą 😉 Kamień służy do użycia jednego z wybranych kamieni nieskończoności, zmiana służy do podmianki postaci. Ciosy to klasyczne ćwierć i półkółka, co ciekawe niektóre dragon punche zostały zamienione na sekwencję dół dół+guzik żeby uniknąć pomyłek z ćwierćkółkiem. Trochę dziwne ale niegłupie jak już się przyzwyczaisz. Na klawierze można grać swobodnie, wszystko da się po bożemu przekonfigurować.

Jeszcze o kamieniach: fabuła gry toczy się wokół sześciu kamieni nieskończoności wziętych z uniwersum Marvela. Każdy ma jakąś moc którą można aktywować w dowolnym momencie podczas walki. Jest to naprawdę fajnie pomyślany dodatek: a to masz w zanadrzu szybki dash, a to wolny samonaprowadzający się pocisk energii, a to znów atak wysysający życie. Poza tym możesz raz w ciągu walki wywołać burzę której właściwości też będą zależały od tego jaki kamyk masz – możesz naparzać przeciwnika dwóch na jednego, możesz oponenta zamknąć w klatce itp. Kamienie to bardzo dobry pomysł, pochwalam, podziwiam, chylę czoła. Nawet jeśli jedne są silniejsze od drugich – zawsze można jakoś wybalansować.

Potyczka toczy się dwóch na dwóch, zatem seria wróciła do korzeni serii. Zmienić się można w dowolnym momencie, pod warunkiem że akurat nie obrywasz. Koleś stojący z tyłu odzyskuje część utraconej energii. Zmiany między postaciami są bardzo dynamiczne: normalną rzeczą jest że jak już kogoś trafisz i robisz standardowe gatling combo (od najsłabszego do najcięższego ciosu) to na koniec wciskasz zmianę i zaczynasz gatlinga drugiej postaci – tak dało się robić chyba w Street Fighter x Tekken, jeśli mnie pamięć nie myli. Średnio rozgarnięty gracz szybko zorientuje się że w jednego combosa można dość łatwo wpleść ze dwie zmiany i ciągnąć absurdalnie długie łańcuchy ciosów – takie około +50 to nic nadzwyczajnego.

I tutaj, moi drodzy czytelnicy, jest chyba największy problem tej gierki. Ona gameplayowo … nie wiem. Nie daje rady. Ssie? Chyba tak.

– Ale Toc, przecież to capcom, przecież to ojcowie bijatyk, przecież ich jest uliczny wojownik, przecież oni zrobili pierwsze versusy, przecież im cześć i chwała, przecież oni wymyślili combosy.

– Wiem, ale słuchajcie. Gejmplej ssie.

Znormalizowali obrażenia zadawane przez wszystkie postacie. Każdą postacią zabierzesz z grubsza tyle samo. A czemu tak jest? Bo każdą postacią grasz tak samo! W tej grze odmienne style rozgrywki to tylko teoria. Nie ma zonerów, nie ma grapplerów. Teoretycznie są, ale to pic na wodę bo i tak każdym grasz tak samo. Tylko rushdown. Rushdown kontra rushdown. Obserwując turnieje świetnie to zresztą widać: postacie są wybierane ze względu na ich narzędzia, zaś plan gry dla każdego jest ten sam: dopaść przeciwnika, wpędzić go w stunlock i męczyć go aż puści blok. Wszędzie pełno jest Dantego i Zero – gnoje mają praktycznie wszystko czego trzeba i jeszcze więcej, są postaciami bez słabych punktów. Ich combosy są długie jak tasiemiec w “Ludzkiej stonodze”, damage robią jak Hulk (czyli w sumie jak wszyscy), mają pierdylion bezpiecznych ruchów które zawsze pozwolą na jako takie mieszanie ciosów góra/dół. A jak zablokujesz wszystko i chcesz ich ukarać? Nic z tego. Nacisną przycisk zmiany, druga postać będzie Cię klepała i zmusi do dalszego blokowania.

Nie ma już rozróżnienia między “zamęczę go pierdylionem pocisków z daleka” a filozofią “niech no Cię doRRRwę…”, dynamika gry na to nie pozwala. Myślałem o tym, słuchałem mądych ludzi na streamach, nie widać jakiegoś sensownego rozwiązania tego problemu.

Opcje

Jeszcze kruciutko o opcjach: Jest story mode. Story mode jest całkiem spoko, chociaż pozostawia niedosyt – fajne story mode to było w mortalach, tutaj raczej jest efekt meh. Tym bardziej że zajmuje on góra 4h, z czego połowa to dwie trzecie to kompletnie nie porywające cut scenki. Są jakieś opcje treningowe, vs AI, jest arcade mode. Niestety nie ma możliwości gry we dwoje w jednej drużynie – chociaż ze względu na mechanikę jest to zwględnie zrozumiałe. Jest gra po sieci, a jakże! Szkoda tylko że w życiu nie udało mi się z nikim zagrać. Trzy tygodnie po premierze ani żywego ducha. Na konsolach na bank jest dużo lepiej, na PC raczej zapomnijcie.

W bijatykach osobiście jestem wielkim fanem arcade mode. To tutaj przeszedłem za pierwszym (!) razem. Chciałem zmienić poziom trudności na wyższy, ale się nie da.

W sumie

Wysoką sumę sobie śpiewają za ten niedorobiony, i chyba zepsuty, produkt. I nie bez powodu słowa “produkt” użyłem. Giera ma siłę przyciągania ze względu na tytuł, dodatkowo kapitalizując co nieco z wykorzystania filmowych postaci Marvela. Ma się sprzedać i w sumie to się sprzedała. Czy jest grana – to już inna sprawa. IMO gra ma konstrukcyjne błędy, mechanika jest nieprzemyślana, kwestie techniczne niedokończone.

W spojrzeniu szerszym: Czy MvCI szybko padnie? Na razie jakoś się to toczy bo jest jeszcze trochę hajpu, gra parę poważnych nazwisk (Sonic Fox!) którym być może dział promocyjny płaci, Capcom wykłada kasę na turnieje. Czy gierka szybko umrze? Bez poważnych zmian myślę że tak się stanie. Jeśli przyjmie się koncepcja sezonów jak w Street Fighter V to istnieje możliwość że naprawią coś w drugim sezonie, ale to naprawdę w pyton pracy będzie. Zobaczymy. Na każdą platformę ostatnio jest w co się pobić: Mortal fajny, Tekken jak kto lubi, Guilty Gear rewelacyjny. Klasyczny Street Fighter, a jakże – chociaż w nim też się sporo pozmieniało i także jest tendencja do gry ultraofensywnej (ale to już inna bajka). Niedługo na PC pojawi się Injustice 2 który oglądam w akcji i jestem pod wielkim wrażeniem. W moim rankingu najnowszy Mahvel jest na szarym końcu i ciągnie ogonem po ziemi.

PS. A, zapomniałem, widzicie. Dante oprócz siekania mieczem, strzelania, nunchakowania, gry na gitarze, kopania jak szalony, walenia ogniem i piorunami, puszczaniem wiatrów może coś jeszcze! Może jeszcze zmienić się w półdemona. Czad, co?