Flinthook (Nintendo Switch) – hak na każdego

Po raz kolejny okazuje się, że na Switchu gra się lepiej we wszystko. Flinthook na PC miał premierę niemalże rok temu, w kwietniu 2017, ale jakoś tak, no. Nie zażarło. No, może tak średnio, bo w międzyczasie wyszło tyle gier, że ło. Kolejne wydanie, na maszynce Nintendo, wręcz przeciwnie. Grając we flinthookam zdążyłem wyładować baterie konsoli, dwa razy.

Czymże jednak jest prezentowana tu zabawa? To turbo roguelite platformer dla masochistów, bazujący na przeprawie po wielkich statkach powietrznych upstrzonych śmiertelnymi niespodziankami. Wszystko po to, by zgarnąć nagrodę za zakapiora, na którego aktualnie się porwaliśmy przyjmując wcześniej zlecenie za odpowiednią ilość pesos. Zanim jednak to, trzeba przebrnąć przez kilak wcześniejszych poziomów, w celu ustalenia położenia jegomościa i tu zabawa zaczyna dokręcać śrubę.

Po pierwsze sterowanie jest dość zawiłe i trzeba z nim okrzepnąć. Niby gra jest w rzucie z boku, ale samo strzelanie jest uszyte pod dwie gały. Niemniej jednak gra decyduje się na początku na rozwiązanie dość nietypowe, bo lewa gałka, którą zataczamy kółka, owszem, wyznacza trajketorię pocisków, ale też kierunek, w którym możemy wystrzelić podręczny hak, za pomocą którego mkniemy po planszach niczym świnia ryjem po truflach w lesie. Aczkolwiek takie rzeczy, dopiero po paru godzinach. Kiedyś na PC był to jedyny typ sterowania, aczkolwiek dodano potem wariant z dwoma gałami i nie inaczej jest na Switchu. Opanowanie sztuki motania dwoma gałami wymaga nie lada desynchronizacji kciuków, by jeden odpowiednio sterował postacią, a przy tym celował hakiem, podczas gdy prawy strzela na wszystkie strony. Brzmi ciężko? Przyznać muszę, że to fest sztuka, kręcić tutaj młynki, ale jak już sterowanie okrzepnie, królu złoty! Dziewoje mdleją na widok kręconych akrobacji. Tylko, że wcześniej należy zebrać odpowiednią porcję batów, by we Flinthooku cokolwiek osiągnąć.

Marchewką na końcu kijka jest to, ze każdorazowa próba nabija nam pasek doświadczenia, co przekłada się na otrzymywane monety służące do kupowania kart i lokowania ich w odpowiednie sloty, a te zaś ulepszają naszą postać zarówno w sferze destrukcyjności, ale też elastyczności. Meta progres po każdym failu jest i jest też przydatny, bo dzięki niemu można wydłużyć chociażby pasek życia czy działanie zwalniania czasu, które poniekąd pozwoli na odrobinę mniej stresującą ekstrapolację kolejnych plansz.

Same poziomy, pojedyncze statki, różnią się od siebie wielkością lochów jakie są weń generowane (proceduralne, a jak), które siatką przypominają Isaaca. Większość z nich mieści się na jednym ekranie, aczkolwiek zdarzają się przepastne komnaty najeżone śmiercią, która w grze jest egzekwowana niezmiernie często. Dużo tu motania się między szpikulcami, co w połączeniu z rojem przeciwników, potrafi krwi napsuć. Nadal pociski przeciwników fruwają frywolnie przez ściany, czego nie umiem wciąż pojąć, ale widocznie skoro to druga platforma, to pewnie projektanci wiedzą, co robią. Hordy niegodziwych konwersacji bez obecności ołowiu są dość zróżnicowane, wszystkie konfrontacje zaś, pompują adrenalinę, aż po koniuszki palców. Jakby mało było, samo platformerowanie i skakanie między obiektami wymaga małpiej zręczności z pogranicza Mięsnego Chłopca, a bicia schabowego w niedzielę przy garze ziemniaków. Bywa serio ciężko, co jest bardzo fajne, ale potrafi sfrustrować.

Do tego obsługa haka. Śmiało można powiedzieć, że bez niego ani rusz. Dzięki niemu można podczepiać się o różne punkty do tego przeznaczone i łapać niesamowity flow, kiedy zmiksować to z lawirowaniem między pociskami, unikaniem ostrych obiektów na powierzchniach płaskich, a jeszcze bacząc, by nie zaliczyć podłoża. Kto chodzi po podłodze, ten leszcz! Czyli każdy w grze przez pierwsze dwie godziny. Kiedy jednak łapie się flow, nie ma zlituj, miodek. Tylko wymaga to czasu, a przez wyśrubowany poziom trudności Flinthook może odrzucić. nagroda i satysfakcja płynąca z opanowania techniki poruszania się jest współmierna do ilości wylanego potu i łez, zanim tam się dotrze. Nah, mistrzem to może nie jestem, ale jak już ukręcę akcję to dzwonią do mnie z cyrku, tak fest się chyżo przemykam.

Przełożenie gry na Pstryka wyszło znakomicie. Wszystko hula, śmiga i buczy i próżno szukać tu niedokładności kodu czy generowania zwolnienia czasu, poza mocą per se w samej grze. Nie ma spadków płynności, niezależnie od tego czy hulamy w trybie handhledu, czy na wielkim ekranie. Cioranie po dłuższym czasie daje wiele satysfakcji niezależnie od tego czy uprawiać je będziecie na joy-conach, czy też na pro-controllerze. Niestety ze świecą szukać tu jakichś specjalnych ficzerów właściwych konsoli Nintendo.

Nie trzeba. Jest wystarczająco miodnie, a sam Filnthook, wyborny.

Grę podesłał wydawca.