The Wolf Among Us – wyniki konkursu

[KONKURS]

Uważaj drogi czytelniku, bo to nie jest historia dla osób o słabych nerwach. A kto wie być może ta
historia wydarzyła się naprawdę i to w twoim domu? A teraz, pamiętając o moich przestrogach,
zapraszam cię na:

Rzecz o żółtym papuciu, czyli absurdalny laczowy moralitet

Rzeczą powszechnie znaną wśród obuwniczej braci jest, że nie ma milszego, cieplejszego i
bardziej pomocnego obuwia nad papucia. Oczywiście para kaloszy jest nie zastąpiona, gdy trzeba
przebyć drogę przez wodę i błoto czy chociażby rozrzucić gnojówkę we własnym ogródku. Ale
tylko papuć ze swoim miękkim, puchatym, ciepłym wnętrzem pomoże, gdy zostawi chłopak,
dopadnie choroba lub zwyczajnie przyniesie ci ulgę po ciężkim dniu. A para żółtych papuci, o
których jest ta historia, była w tym najlepsza i każdego dnia rozpierała je duma z tego, jak bardzo
są wygodne i ile dają radości właścicielce. Jednak sielanka nie trwała wiecznie, bo stała się rzecz
straszna, jednego z braci rozszarpał wściekły ratlerek. Oszczędzę wam szczegółów, drodzy
czytelnicy, ale wiedzcie, że bestia nie tylko rozszarpała biednego żółtego papucia, rozrzucając jego
papucie bebechy po całym pokoju na oczach jego bez silnego brata. Bestia musiała jeszcze
zaspokoić swoje zwierzęce żądze na drugim papuciu. Gdy właścicielka znalazła rozszarpany
papuć i drugi dziwnie się klejący, wyrzuciła bestię na dwór, krzycząc – „Dzisiaj śpisz na dworze!”
Szczątki wyrzuciła do kosza, a do drugiego papucia powiedziała – „Hm… jeszcze się możesz
przydać do przytrzymywania drzwi, by się głupie nie zamykały ciągle.” I tak biedny papuć
spędzał dnie na trzymaniu drzwi i to w stanie ciężkiej katatonii. Na tym historia by się pewnie
zakończyła, gdyby nie mały pajączek, który znalazł schronienie we wnętrzu papucia. Mijały dni, a
papuć coraz bardziej zaprzyjaźniał się z pajączkiem. Gdy pajączek dorósł (tak na moje oko dobre
30 cm w kłębie, ale narrator ma fobię, więc co on tam wie), pożegnał się z papuciem, ponieważ
musi znaleźć swoją partnerkę, ale obiecał, że wróci i jako już pajęcza rodzina zamieszkają na
zawszę w papuciu. Jednak gdy tylko „MAŁY” pajączek opuścił wygodne schronienie, rozległ się
krzyk – „MÓJ BOŻE PAJĄK! I TO JAKIE BYDLE!!!!!!” Papuć nie wiedział co się stało, gdy
nagle nim szarpnęło, cały świat zawirował mu przed oczami, a pęd powietrza wyciskał mu łzy z
oczu (oczywiście nic nie wycisnął, bo papucie nie posiadają oczu i łez) i nagle z hukiem uderzył o
coś z głośnym ŁUP i znacznie, znacznie cichszym chrup, które być może usłyszał tylko papuć. Jak
wielka była jego rozpacz, możemy tylko zgadywać, bo krótko po tym zdarzeniu najzwyczajniej w
świecie się rozpruł doszczętnie, kto wie, może nawet samobójczo…

A morał? Kto powiedział, że ta historia ma jakiś? Ale jeśli już jest, to pewnie brzmi on tak, dzięki
Bogu przedmioty nie mają uczuć, bo gdyby miały, to nie chcę wiedzieć, co by o nas myślały.

Trzynastozgłoskowiec o Złotym Papuciu.

Młody Książe chociaż życie wiódł całkiem klawe,
raz dnia pewnego zorganizował wyprawę.
Wymagająca odwagi oraz wyczucia,
gdyż zapragnął odnaleźć Złotego Papucia.

Mimo że z królewskiego pochodził on rodu,
w swym życiu w miłości doznał jeno zawodu.
Odwiedził więc wiedźmę, co była fest szkaradna,
rzekła, że bez wielkiej mocy szansa jest żadna.

Że choćby się starał, przebierał, mięśnie ćwiczył,
do później starości i tak nic nie zaliczy.
Lecz jest artefakt, chowany głęboko w grocie,
strzeżony przez maszkarę papuć cały w złocie.

Zdradziła mu sekret, że jak wieść dawna głosi,
spełnia każde życzenie temu, kto go nosi.
Przywdział więc najlepszą zbroję, osiodłał konia,
śpiewał pieśń starą w myśl inżyniera Mamonia.

Pędził co sił przed siebie wiele dni i nocy,
tak bardzo nęcił go papuć o wielkiej mocy.
Pieczarę znalazł u Czarnej Góry podnóża,
po chwili też dojrzał jej paskudnego stróża.

Strzyga ohydna co wielkie w dłoniach ma szpony,
każdy człek na jej widok byłby przerażony.
Lecz nie nasz bohater co miecz ma już gotowy,
ruszył pewnie, aby strzygę pozbawić głowy.

Gdy krzyknął w niebo: ”Ku chwale złotym papuciom!”,
z krzaków wyskoczył wiedźmin i łeb strzydze uciął.
Ukłonił się nisko, wokół księcia zatańczył,
i schował się w krzaki ze śmiechem obłąkańczym.

Dalsza część zadania była przesadnie prosta,
książe wszedł do jaskini i to co chciał – dostał.
On wiedział, że całe jego życie się zmieni,
uniósł z wolna Papucia wśród słońca promieni.

Pierwsze życzenie – na powrót być w swej komnacie,
tam czekała piękność w stringach i zwiewnej szacie.
Dała mu… wina, poczyniła pierwsze kroki,
w sali poniżej żyrandol chwiał się na boki.

Obudził się rankiem, całkiem sam niczym palec,
głowa bolała jakby przejechał ją walec.
Giermek wpadł z krzykiem, że wiedźma jak jakiś zając,
wybiegła z ich zamku twardym kapciem stukając.

Wskoczyła szybko na koń wiedźmina siwego,
co rżał jak głupi, jakby najarał się czego.
Książe gorzko zaszlochał, na bok się odwrócił,
mały zmięty liścik jego uwagę zwrócił.

„Mogłeś mieć wszystko, spełnić każde swe życzenie,
a tobie w głowie było nic, ino walenie.
My plan swój mamy, będziemy jak dwa Ibisze,
zyskamy sławę, ktoś książki o nas napisze.

Miałeś chamie Papuć Złoty,
na cóż były Ci zaloty?”

„Roman Wspaniały”

Bandyci najechali wioskę Romana, gwałcili, mordowali i palili – zawsze w tej kolejności i niezależnie od płci i pochodzenia. Najwyraźniej mieli równościowe poglądy. Sam Roman zdołał zbiec, jednak jego żona i 11 dzieci zostało…już mówiłem. Żal mu było żony i sześciorga dzieci – obojętnie których, bo nie był pewny, które by w końcu umarły. W każdym razie poprzysiągł przed bogami i znajomymi zemstę. W geście żałoby nosił przywiązany do szyi papuć – ostatnią rzecz, która mu pozostała po żonie poza kilkoma chorobami wenerycznymi.

Wszyscy pozostali przy życiu mężczyźni zaczęli trenować z montażem schodów, po których biegali i inspirującą muzyką w tle odgrywaną przez Jankiela. Bogowie obdarzyli Romana wieloma łaskami, potrafił czytać myśli, wysłali mu pomagierów, którzy byli słyszalni i widzialni tylko dla niego. Został przestrzeżony przed Wrogolami, którzy chcieli wykraść mu myśli. W związku z czym nosił na głowie sałatę z odrobiną ogórka i marchewki dla smaku.

Pewnego dnia Roman wyszedł ze swojej chałupy zwołał wszystkich i powiedział, że pora zaatakować obóz bandytów, bo tak powiedzieli bogowie. Głupio byłoby się sprzeczać z wolą bogów, która ich wysyła przed południem do walki przeciw bandziorom z takimi długimi mieczami. Potem Roman zabił Jankiela – wszyscy byli już zmęczeni jego rzępoleniem, więc nawet nie zastanawiali się, czy rzeczywiście mógł być szpiegiem jak mówił Roman.

Koniec końców wszyscy, co do jednego zginęli. Morał z tego jest taki, że zanim wyruszysz w drogę musisz przebadać drużynę pod kątem schizofrenii.

[/KONKURS]

Chciałbym uprzejmie zagrozić miłościwie panującemu jury, że jeśli nie wygram, to wyleję nieprzeterminowane piwo do zlewu.

Dawno, dawno temu, w odległej galaktyce…
Major Skisły szedł równym, odmierzonym krokiem po czerwonych dywanach Ministerstwa. Widział wystraszone spojrzenia pracowników ministerstwa, nerwowo chowających smartfony. Na plecach czuł ich nienawistne spojrzenia wbijające się w służbowy czarny skórzany płaszcz.

Bez pukania wszedł do sekretariatu ministra. Panna Ania zerwała się na jego widok i krzyknęła
– Pan nie był umówiony!
Ignorując ją szarpnął klamkę i wszedł do gabinetu. Minister siedział rozwalony na fotelu i klikał na smartfonie.
– Połóż na biurku i nalej mi jeszcze koniaczku – powiedział półgłosem nie odrywając wzroku od aparatu. Skisły milcząc podszedł do biurka, panna Ania zakrzyknęła scenicznym szeptem przez niedomknięte drzwi
– Panie Ministrze, to PAPUĆ!!
Minister podniósł głowę i zerknął na Skisłego
– Dwa koniaczki pani Aniu.- powiedział spokojnie.
– Dziękuję panie ministrze, na służbie nie piję.
Z kieszeni aktówki Skisły wydobył arkusz papieru. Urzędowy dokument opatrzony godłem Państwowej Agencji Poprawnego Użytkowania Ćwierkacza – biało – czerwonym wróbelkiem.
– Oficjalnie informuję, że zgodnie z rozporządzeniem MAC i ustawą nr 8756897 o poprawnym użytkowaniu mediów elektronicznych wszczęto przeciwko panu oficjalne śledztwo. Jest pan oskarżony o niewłaściwe, nieodpowiedzialne wpisy w portalach społecznościowych, używanie anglojęzycznej nazwy Ćwierkacza, co jest naruszeniem ustawy o ochronie narodu i języka. Zarzuty są poważne, grozi do 10 lat karnej koloni lub do 15 000 godzin prac społecznych. Pozbawienie majątku, tytułów i zaszczytów następuje oczywiście już w chwili rozpoczęcia dochodzenia, więc proszę już teraz rozpocząć pakowanie rzeczy osobistych. Dostęp do urzędowych plików został zablokowany minutę temu. – dodał zerkając na zegarek.
– PAPUĆ zebrał dostatecznie dużo dowodów, aby umieścić pana w kopalni żwiru na 7-8 lat. Osobiście sugeruję wycofanie się z życia publicznego i ugodę z prokuraturą. Niech pan to poważnie rozważy.
Skisły sztywno odwrócił się i wyszedł z gabinetu. Przed oczami wciąż miał pobladłą, pokrytą kropelkami potu twarz ministra. „Myślałeś, że nikt cię nie sięgnie, boś ważny i ustawony… – pomyślał z satysfakcją – … przyszła kryska, nikt nie będzie bezkarnie wpisywał nieodpowiedzialnych „komciów” i używał przeklętych zwrotów obcojęzycznych. PAPUĆ czuwa i nikt się spod niego nie wywinie. Muszę kupić coś na dzisiejszą kolację, chłopakom wystarczy piwo, ale Bea woli wino…”
Pracownicy MSZ z przerażeniem obserwowali postawnego mężczyznę w mundurze majora PAPUĆ-a, uśmiechającego się szeroko, gdy wsiadał do służbowej Warszawy.
Nieodpowiedzialny minister nie poszedł na ugodę i przez 7 lat rzucał żwir na ciężarówki szuflą rozmiar 10, a potem przez 11 000 godzin zbierał psie kupy w stołecznych parkach. Zaś dzielny major Skisły dostał awans i wszedł do kliki. Często spotykał się z przyjaciółmi, pili piwo (Bea wino).
I żyli długo i szczęśliwie.