Poznałem Grishę przypadkiem. Właściwie to śmiało można powiedzieć, że nadziałem się na niego plądrując ruiny w poszukiwaniu artefaktów, tak bardzo mi potrzebnych na lepszy mieczyk. Zielony Grisha, odziany w fartuch z ludzkiej skóry. Razem podbiliśmy Mordor.

Był nikim kiedy mnie zobaczył. Trzy susy później i dwie obcięte głowy jego kolegów, kiedy zatapiał ostrze w moim boku, czuć było w powietrzu to podniecenie czegoś szczególnego. Już niebawem, Grisha miał zostać kapitanem. Dość biernie, ale przyczyniłem się do tego. Trochę byłem dumny, patrząc jak zajmuje swoje miejsce w szeregu, podczas gdy reszta Uruków walczyła os woje pozycje, by finalnie móc zostać generałem. To dało mi do myślenia. Przecież to wybornie mieć kogoś na najwyższym szczeblu, móc jeszcze więcej, choć trochę się nauczyłem podczas mojej tułaczki między światem żywych i umarłych. Znalazłem Grishę na polowaniu. Wraz z watahą swoich przydupasów próbował upolować Caragory, mocno upierdliwe istoty. Nie zważałem na to zbytnio. W głowie miałem własny plan.

Hycnąłem na poblidki mur, by dobrze widzieć całe zajście. Uruki to straszne nieogary, nie dziwiłem się patrząc na to jaki chaos szerzą pośród łąk, byleby dorwać jednego psa, jak zwykłem o nich mówić, bo nazwa taka pokrętna, a jaki jest pies, każdy widzi. Odczekałem swoje, patrząc jak ogromne szczęki miażdżą kości watahy, raz po raz, jak jaja w imadle. Widziałem jak na twarzy Grishy malowało się przerażenie zbytnią redukcją jego straży. To był ten moment. Chwila na którą czekałem, skoczyłem w dół, rozpoznał mnie. Dał temu wraz mamrocząc jak bardzo jest to niemożliwe, że jeszcze chwilę wcześniej zadał mi śmiertelny cios, a jednak stoimy tu i teraz krzyżując miecze. A przecież wszyscy wiedzą, wszyscy wiedzą, że dostałem bana na śmierć, ale także na życie. Zawieszony między światami, napędzany zemstą, oto jestem. Zespolona ze mną zjawa rwała się, by dać upust swej złości na Grishy. Pozwoliłem na to, czemu nie. Tyle, że Grisha od tamtego momentu był już po mojej stronie. Gotowy, by przeciwstawić się Czarnej Dłoni. Kuglarskie sztuczki.

Serce mi rosło kiedy Grisha piął się po szczeblach kariery. Nie sam, rzecz jasna. Pilnowałem go z ukrycia, niezauważony pomagałem w polowaniach, rekrutacjach nowych wojaków czy korzystając z dobrodziejstw łuku rozwiązywałem jego konflikty na linii Grisha – przełożeni. I tak, mój protegowany zasiadł na szczycie hierarchii jemu podobnych. Jednakże w kolejce byli następni. Nic się nie dzieje, mam czas.

Uruk spersonalizowany

System nemezis wpleciony w Cienie Mordoru pełni niebagatelny motor napędowy naszych działań. W samej grze fabuła jest jakaś taka poszarpana i nie urywa kapci. Ot, jest. Nie stwierdziłem kisielu na myśl o gonieniu po mrocznej krainie za człeniem co rodzinę mi wybił, bo sam bohater jest mocno taki se. Jest totalnie obojętny, a już lepszą robotę robi krasnolud łowca, którego spotykamy gdzieś po drodze dając się wciągnąć w niebezpieczną grę ze stworami wielokrotnie przewyższającymi tematy z którymi borykaliśmy się do tej pory. Zresztą ktoś tu dał ciała, bo większy zarys ma bohater, którym gramy pośrednio, widmo, którego moce okiełznamy w trakcie rozgrywki. Niby nie my, ale jakoś dowiadujemy się o nim więcej. A niby też się mści. Zresztą co jak co, ale doścignąć motywem zemsty Pana Zemstę czy wydzwaniającego po obcych ludziach Liama Neesona z Takena, będzie komukolwiek niezwykle ciężko. Zwłaszcza, że to i tak nie debeściaki egzekwowania headshotów za najbliższych.

To czym ten nemezis jest. To system w którym każdy z Uruków robi questy równolegle do nas. Questy, które my możemy im przerwać. W wyniku czego to my zgarniamy pulę punktów doświadczenia, potrzebną do zwiększania obwodu bicepsów i innych ciekawych miejsc na ciele, ale adwersarze nadal są pionkami, popychadłami, w zastępach Saurona. Gorzej jak się nam nie powiedzie, raz, drugi, trzeci, a wtedy czas działa na naszą niekorzyść. Zadania powierzone zostają wypełnione, Uruki levelują, dostają nowe zdolności, swoje słabe strony zamieniają na mocne przez co nagle, z poziomu na poziom, nim się zorientujemy, rośnie nam po drugiej stronie fest skurwysyn, którego nie ruszają już ataki z zaskoczenia. Jeno twarzą w twarz, albo co gorsza, tylko z dystansu. Uruki grają w swoją grę.

To szczwane bestie, różniące się pod względem wyglądu na tyle, że nawet jak naprzeciw Waszej krajarki do mięsa stanie ich kilkunastu, nie uda Wam się palcem wskazać dwóch identycznych postaci. Oklaski. Do tego dochodzą wspomniane mocne i słabe strony określające strategię jaką należy przyjąć w kolejnych starciach. Zmienne jak kobieta, zależne od naszych porażek, zależne od tego jak szybko delikwenta skroimy za rogiem. A weź jeszcze takiemu wyślij groźbę śmierci, co z biegu leveluje go o pięć poziomów, a i dodaje straż przyboczną o ostrych zębach i dzierżonych narzędziach. Wszystkich jednak można kupić. W miarę postępów do wachlarza zdolności dochodzi też przekabacanie zielnych, niebieskich i każdych innych kolorów Uruków na naszą stronę. Stronę dobra i słusznej sprawy, bue. Wtedy to my kierujemy poczynaniami naszych podopiecznych w armii wroga, wydając bezpośrednie rozkazy, zastawiając zasadzki, szykując zdrady i próbując podejść tych ustawionych najwyżej. Przecież pięciu na jednego i nieżywy zjawoczłek to całkiem dobra sprawa, nie? Łomot na wejściu, łobuzerka na wyjściu. Każdy ork jest inny, każdy będzie miał innego, a jednak wpleciono społecznościowy element i ten, który Cię ubije, być może znajdzie się w świecie Waszego znajomego ze Steam listy. Podobnie jak i oni nas, tak i my mamy okazję do mszczenia innych graczy. Znakomita sprawa. Chyba, że to fest koks był, a wtedy to już tylko nogami się nakryć.

Znakomitość sięga zenitu w momencie, kiedy spostrzeżecie się na reakcję przeciwników na Wasze poczynania. Zetnij jedną głowę koledze od narodzin, a otaczający Cię przeciwnicy zaczną tupać w błocku nieswojo, a ich gęby zaorają grymasy świadczące o mocy nieprzyjemnych doznań na takie widoki. Niektórzy zasłonią ręką oczy, by nie widzieć kolejnej dekapitacji w serii, czy penetracji ostrzem okolic międzyżebrowych. To nie koniec, wpadnij w szał bitewny, siecz na plastry, rób dżemy, czyń pasztety rozsmarowując wszystkich śmiałków, a ci co na nogach stali rozpierzchną się na wszystkie strony. Bardzo prawdopodobne jest, że w akcie desperacji wezwą posiłki, przez co akcja się nie zakończy, ale łowienie uciekinierów jest tak mocno przyjemne, że umorusani w błotnistej brei, ochoczo zakrzykniecie come at me bro do pustego pokoju. Bo szał udziela się.

Jedz suple, będziesz wielki

Pionki levelują, to wiecie, ale my także nie stoimy w miejscu. Za wszelkie widowiskowe fikołki zgarniamy odpowiednie pule punktów doświadczenia. Te lokujemy w skromnym drzewku umiejętności, ale frykasy tam niesamowite. Fikuśne teleportacje, widmowe noże, więcej finisherów i ułatwiacze dosiadania zwierzyny, którą można stłamsić panoszący się mrok. Pobieżnie, odkrywajcie sami. Do tego masa pierdółek mniejszych i większych do zrobienia, jak to bywa w grach z otwartym światem. Znajdźki to jedno, rzecz musowa dla fanów Tolkiena, którego według niektórych owa gra gwałci (jak to ma tak wyglądać to proszę), bowiem zawierają obszerne teksty poszerzające wiedze o lore. Jest tego sporo, gratka dla wielbicieli. Do tego szereg misji pobocznych, których wykonanie uszyje legendę naszego oręża. Tu nie ma jakichś cudów. Miecz, nóż i łuk, każdy z nich okraszony szeregiem misji. Mieczem nawiniemy mnóstwo szaszłyków, podczas gdy zabawa w nożownika przyniesie nam dużo skradania. Łukiem ustrzelimy zastępy przeciwników w różnych okolicznościach przygody. Polecam serdecznie chwytać się także warunków opcjonalnych dających więcej hajsiwa, ale także dodają pikanterii stosunkowo łatwej rozgrywce.

Tu niestety pies jest pogrzebany. Mimo początkowego miażdżenia mózgu wachlarzem sposobności i upierdliwością delikwentów, dość szybko wpadamy w rytm szatkowania. Dodając do tego szereg dość cudacznych zdolności, owszem, czujemy się napakiem nie z tej krainy, ale też kuleje poziom potyczek. te są maksymalnie widowiskowe, bo choć żywcem wytargano system walki z Batmana, z powodzeniem zaimplementowano rzeczy jakich Nietoperz filozoficznie nie czyni. Finiszery z udziałem kozików i łuku. Wszystkie jak jeden mąż zjeżą Wam włos na głowie kombinacją znakomitych dźwięków rozrywanej tkanki i nienagannej pracy kamery. I zobaczcie to zdziwienie w momencie kiedy głowa zorientuje się, że nie przylega już do szyi. No kurde. Wszystko w akompaniamencie muzyki pieszczącej małżowiny boskim palcem.

Nie ma litości dla niegodziwości

Zmasterowanie Cieni Mordoru zajmuje około 17 godzin. taki wynik podano na streamie. 17 godzin i 91% stopień ukończenia wszystkich legend, znalezionych roślinek, artefaktów, inszych pierdoł. Dobrze, obecnie mam 30 godzin, cofnąłem się na pierwszą mapę i czuję jakbym zaczynał od nowa. Dobrze. Tam nie mam nikogo w szeregach Saurona, dużo znajdźiek do opanowania, dużo misji związanych z Urukami do ogarnięcia. Dobrze. Gra siadła, ale tu trzeba odpowiedzieć sobie na pytanie. Czy pasuje Ci eksploracja i system walki z batmanów wyciągnięty zeń jak skarpety z gardła Waszego psa i położone obok siebie w jednym rzędzie? Bo jeśli nie, dajcie sobie spokój. Zarzygacie się tu z nudów aniżeli odczujecie jakąkolwiek nutkę radości z bieganiny z kąta w kąt, robieniu podobnych rzeczy, wytruwaniu Uruków na ucztach, przerzedzania ich szeregów w znakomicie zrealizowanym deszczu, który sutki stawia w radości na baczność, kiedy opływa budynki, zmienia kąt pod jakim spadają krople w zależności od podmuchu wiatru czy rozbryzguje się na wszelkich obiektach tak ładnie, że zęby same ze szczęki wypadają z wrażenia. Momentami jest zbyt powtarzalnie, by przymknąć na to oko, bo wszelkie misje kujące legendy to właściwie bliźniaki w innych miejscach, w późniejszych fazach gry jest stanowczo zbyt łatwo, a nemezis trochę traci sens, kiedy wszyscy są swoi, a i otoczenie to głównie powierzchnie płaskie z okazyjnymi twierdzami słusznych rozmiarów, jednakże ujeżdżanie fauny robi swoje, ale weź. Jak pójdziesz ze sługami mroku raz w tango, gra sama Ci się sprzeda.

Ale jeśli nie odpowiedziałeś twierdząco pytany, czy lubisz eksplorkę z Assassinów i walkę z Batmana, nie. Nie znajdziesz tu nic dla siebie. WSZYSTKICH trzeba do piachu.