Dungeon Souls – jeszcze jeden loszek

Dungeon Souls w końcu wyszło z szafy wczesnego dostępu i mości się z próbą objęcia prowadzenia na piedestale śmigaczy po lochach w myśl proceduralnie generowanej zabawy. Trochę mu brakuje, co nie znaczy, że jest źle.

Kiedyś Wam o temacie wspominałem, jeszcze za czasów early accessu, w którym inkubował się pomysł na zabawę w chodzenie po lochach i tłuczenie przeciwników wielu. Pachnie standardem obrzydliwym? Tak jest. W międzyczasie projekt, niczym DayZ, trafił na koleinę i oryginalny pomysłodawca tupnął nóżką, zwinął kramik i zostawił robotę komuś innemu. Spokojnie jednak, bo Dunegon Souls ze wszech miar jest produkcją poprawną, ale niezbyt oryginalną. Niestety.

Czerpie za to z wielu innych przedstawicieli gatunków, zapożyczając z nich pomysły na zabawę. Ta oczywiście jest proceduralnie zestawianą wycieczką po niezbyt przepastnych komnatach, na którym każdorazowo konieczne jest tąpnięcie nóżką kilku pieczęci, by odblokować portal wiodący nas dalej. Po paru poziomach jest szefo do sklepania, zmiana scenografii, pieczęcie, powtórz. Jasne, ktoś złośliwy powie, że to i tak urozmaicenie w porównaniu z banalnym szukaniem drogi do wyjścia, a jednak nie do końca. Głównie dlatego, że przeciwny wyskakują ze skąpej palety możliwości, przez co, niby jest inaczej, bo rozkład pomieszczeń inny, a jednak jest wciąż to samo. Nie martwcie się, skumalibyście się szybciej, niż zeszło Wam czytanie tego akapitu, że tak jest w istocie.

Zróżnicowaniu w prowadzeniu rozgrywki pomaga wachlarz bohaterów. Obszerny, bo typów dostępnych jest dziesięciu, paru odblokowywanych w super tajemnych bibliotekach, do których traficie kiedyś przypadkiem. Są wojownicy, łucznicy, magowie, nekromanci, wszyscy z nich o trzech zdolnościach, które można w trakcie zabawy ulepszać, w miarę wbijania kolejnego poziomu. Szkieletów będzie łazić za Wami więcej, bicepsy w końcu zaczną rozpychać zbroję, a obszarowe szatkowanie przeciwników tasakiem, niejednemu czapę urwie. Dodatkowo każda persona ma kilka statystyk, które także można w trakcie zabawy dźwigać za zrabowane punkty doświadczenia. Ulokować je można w sile, zdrowiu, bądź szybszym poruszaniu się i paru innych. Nic nadzwyczajnego. Na pewno zachęci Was jednak fakt, że po śmierci, wszystko się traci. Permdeath plażo.

To co zostaje, to ranga naszej postaci, rosnąca w miarę użytkowania bohatera, dająca stałe bonusy do statystyk po wbiciu kolejnej. Jest pięć per bohater, tych jest dziesięciu, więc wbijaj, synek, se te pięćdziesiąt gwiazdek! Dodatkowo za zebrane i niewydane pieniążki można zboostować perki pasywne, jeszcze bardziej dopakowując poszczególnych protagonistów, acz pula tych ulepszeń jest wspólna dla wszystkich. Oczywiście są też sklepiki w lochach, gdzie można kupić odpowiednie wspomagacze, a po odblokowaniu zbrojowni za zdobyte materiały można broń wykuć nową, o ile znaleźliście w trakcie wędrówki odpowiednie receptury na nowy oręż. Czapki uchylam, bo możliwości maksowania jest wiele.

To co jednak gryzie się z resztką wizji, to zapożyczenia z innych tytułów. Niby inspiracje, ale momentami odniosłem wrażenie, że wbiłem na reskin tego czy owego. Twórcy zresztą nie kryją się z tym, jawnie wspominając Nuclear Throne (mam wrażenia, że całe technikalia, w dodatku z downgradem, bo dźwięk to istna kakofonia jakichś pierdnięć momentami), Risk of Rain (wszystkie itemki wyglądają jak z gry owej wyciągniętej, tak po prawdzie), Overture, bądź BitVenture i jeśli grałeś w cokolwiek z wymienionych, przed rozpoczęciem pożogi weź Aviomarin, bo deja vu uderza mocno. Taki Frankenstein z wielu innych właścicieli poskładany do kupy.

Odtrąciło mnie ułomne sterowanie na padzie z kursorem przyklejającym się w różnych częściach ekranu, by przylgnąć do postaci i za nią podążać przylepiony. Ten moment, kiedy chce cie obejrzeć film, a zostawiliście kursor gdzieś na ekranie. Dokładnie ten sam efekt. Wszędobylskie cyferki i opisy zasłaniają momentami wszystko i jedyne co widać to koszmar matematyki z szóstej podstawówki, tyle tego nadziubali na relatywnie małej przestrzeni 4:3. Cinematic reverse vertical experience. Ostatnim kęsem powtarzalności jest kulejący balans, przez co można dość szybko biegać konkretnym Pudzianem, rozwalając wszystko wokół, nawet na wyższych poziomach trudności  i można tak się tłuc, aż Wam prąd wyłączą. Tyle, że tak nie będzie, bo rutyna i monotonia wkrada się zbyt szybko, przez co sam nie wciągnąłem się specjalnie.  Sytuacje ratuje pewnie lokalny co-op, bo zawsze będzie do kogo gębę otworzyć, nawet jak gra nudna. No i bugi są. Przedmioty lubią nie działać. Srogo.

Pobiegałem, za trzecim razem sięgnąłem dna, bo dotarłem fest daleko i zginąłem, z konieczności odejścia od komputera, więc siłą rzeczy musiałem się zabić. I tyle. Dobrze, bo nudno, mimo bezkresów zawartości do odblokowania. Nie mam powodów, by wracać, co nie znaczy, że Ty nie będziesz. Coś mi tu nie do końca zagrało, bo temat wydaje się być przecież kompletny. Jednak wolę spędzić czas z jednym z elementów składowych Dungeon Souls, niż ze zlepą cudzych realizacji, ale jeśli jesteś w tym momencie, że chcesz sobie pobiegać, rzezać i niezbyt się przejmować, Dungeon Souls ujmie Twą duszę, której grze, na spółę z oryginalnością, trochę brakuje.