Dziewiętnaście lat później

Ponoć minęło właśnie dziewiętnaście lat od ukazania się Knights of the Old Republic. Trochę szok, prawda? Przecież my wszyscy dopiero co ukończyliśmy dziewiętnaście lat.

Być może wiecie, bo chyba już to pisałem – jestem odbiorcą powracającym. Wracam do powieści, filmów i gier. Wiadomo, najczęściej do Fallouta (gry), Czarnej Kompani (powieści) i Szklanej Pułapki (filmy, prawie obowiązkowo na Święta). Może dlatego nie nadążam z najnowszymi grami? Bo ciągle mam na każdym z komputerów Fallouta, Icewind Dale, Cywilizację 2, Disciples. A często także KotORy.

Nie zagrałem w tę grę od razu po jej ukazaniu się, raz z braku konsoli, a dwa bo najpierw podzespoły mojego komputera musiały do niej dorosnąć. Lipcowe urodziny odnoszą się zresztą do premiery konsolowej a nie pecetowej, ta nastąpiła około pięciu miesięcy później. Szmat czasu! Recenzje w pismach dla konsolowców zdążyły już wystygnąć, nim pecetowa brać mogła sięgnąć po grę. A miały z czego stygnąć, bo prawie wszyscy, o ile pamiętam, się tą grą zachwycali.

A było się czym zachwycać. Nie pamiętam już, czy grafika była wówczas bardzo super nowoczesna, czy mniej. Dla mnie potrafiła zapierać dech w piersiach, zwłaszcza na pustyni, gdzie niemal czułem gorąco bijące od piasku. Widok Ebon Hawk uciekającego przed myśliwcami Sithów, też robił wrażenie. Jednak to nie grafika stanowiła dla mnie o sile tej gry, ale przede wszystkim historia. Wplecenie indywidualnych losów bohatera (a jeśli ktoś chciał, to bohaterki) w wojenną opowieść, poprowadzenie jej przez urozmaicone lokacje (niesamowite – akcja Gwiezdnych Wojen nie musi toczyć się przede wszystkim na pustyni!) to już było coś. Ale dorzucono nam wcale niekoniecznie jednoznacznych towarzyszy (o głównym bohaterze nie wspominając) i wspólnie z nimi kazano wykonywać zadania, obejmujące tak walkę, jak i dyplomację czy śledztwo. Balans toczenia bojów i dyskusji też był, w moim przekonaniu, znakomicie wyważony. A w połowie gry przywalono nam zwrotem akcji, który wprawdzie dało się przewidzieć, lecz który dla wielu był przykładem jak przywalić graczowi fabułą w grze.

Co – z dzisiejszej perspektywy – może najważniejsze, fabułę osadzono w świecie równocześnie znanym nam i nieznanym. Wtedy może nie wydawało się to specjalnie odkrywcze. Ale dziś, kiedy oglądamy bez końca historie opowiadające nam o tym, co działo się między I a IX epizodem gwiezdnej sagi, wymyślenie Starej Republiki z jej problemami zasługuje na oklaski. Zdaje się, że twórcy gry nie mieli wyjścia – Lucas i spółka nie chcieli dzielić się tym kawałkiem tortu, gra ukazała się w trakcie gdy na ekrany wchodziły epizody I-III (1999, 2002, 2005) i Lucas nie chciał dzielić się wiedzą o fabule, nie chciał też by ktoś mu w niej majstrował w trakcie, gdy on kręci filmy ustawiające historię świata. Jakie nie byłyby przyczyny, efekt wyszedł znakomicie! Zamiast snuć się po ciągle tych samych pustyniach (jak nowe filmy i seriale) z cieniem tego czy innego Skywalkera nad głową, dostaliśmy zupełnie nową opowieść.

I to jaką! Nie wiem, jak wy, ale ja wpadłem w nią po uszy. Od samouczkowego przedzierania się przez abordażowany statek, przez włóczenie się po obcym mieście i jego podziemiach, przez ukradzenie drugiego najfajniejszego statku w Galaktyce, czyli Ebon Hawk (z czasem stał mi się bliższy od Sokoła Millenium, bo Hawkiem sterowałem!). A wizyta na planecie Sithów i szkolenie u nich? To dopiero było powiększenie świata Gwiezdnych Wojen! W tym zresztą, poza fabułą, widziałem jedną z największych zalet KotOR – pozwalała nam na igranie z perspektywą. Pierwszy KotOR jeszcze dość ostrożnie podchodził do tematu postawy Jedi. Mogliśmy się zastanawiać na ile Zakon miał rację w wojnie z Mandalorianami i czy Raven nie mógł (nie mogła) mieć trochę racji. Spotykaliśmy też Jolee Bindo, czyli eksdżdaja, którego stosunek do reguł zakonu był krytyczny, choć sam Jolee nie porzucił Jasnej Strony. Dopiero druga część poszła dalej, tam spotkaliśmy się z czarną niewdzięcznością ratowanych przez nas Jedi, mogliśmy obserwować co zwyczajni ludzie myślą o Zakonie. No i w dodatku szkolił nas Sith (ups, spoiler), który zresztą musiał ratować nas przed mistrzami Jedi (ups, znowu spoiler). Po KotOR, a zwłaszcza KoTOR2, dużo krytyczniej patrzyłem na Jedi. W pierwszych Gwiezdnych Wojnach (IV-VI) to przede wszystkim Kenobi i Yoda, a w końcu Luke, czyli fajne typy walczące z systemem a równocześnie nieuwikłane w politykę. Łatwo ich polubić i uwierzyć w niewinność i świetlistość ich idealizmów. W epizodach I-III już tak wesoło nie jest, a KotORy wprost pokazują cienie Zakonu.

Polubiłem tamten świat, tamte przygody, tamte postacie. Pomimo wielokrotnego przejścia gry, nigdy ostatecznie nie zostałem Sithem, choć zdarzało mi się igrać z Ciemną Stroną, żeby zobaczyć jak zmienią się dialogi i jakie nowe zadania dostanę. I zastanawiam się teraz, czy – z mojego punktu widzenia – nie jest to najlepszy komplement, jaki może spotkać grę: polubiłem ją. To wcale nie zdarza się często, bo mogę się przy różnych grach świetnie bawić, ale nie muszę ich równocześnie darzyć polubieniem. Ba, polubiłem te gry i ich świat do tego stopnia, że ToR jest jedyną grą MMO, w jaką zagrałem (nie przemawia do mnie MMO). Nie ukończyłem jej oczywiście, nie potrafiłem wczuć się w opowieść, w której obok mnie biegał tłum innych Jedi. Ale spróbowałem i do dziś zachowałem nieco sentymentu do mojego przypominającego z postury i wyglądu Shreka (zanim pojawił się Shrek) bohatera.

Dziewiętnaście lat, macie pojecie? Kiedyś musiałem czekać prawie pół roku, żeby gra dotarła pod pecetowe strzechy a dziś mogę zagrać w KotOR na telefonie. To daje pojęcie jak zmienił się świat przez tych dziewiętnaście lat. A wciąż chętnie zagrałbym w KotOR. I kto wie, czy nie zrobię tego dziś wieczorem?