Na szybko – Bez końca

thesheep dnia 15 stycznia, 2013 o 12:23    41 

f87fbc910391d7330524962d6e39904f_XL

Czy można skończyć grę?

Pewnie nie każdą. Niektóre, jak różnego typu symulacje, raczej nie mają końca. Gram do momentu, gdy moje miasto nie może już bardziej się rozrastać albo Messi przechodzi na emeryturę. Nie ma tu historii, fabuły, następuje raczej wyczerpanie formuły. Kiedy przestaję grać na jakiś czas, to nie mam poczucia, że powinnam coś skończyć. Dlatego tak łatwo jest mi do tego typu gier wrócić. Z rozwojem cywilizacji i budowaniem prestiżu dynastii jest już trochę inaczej. Tutaj zakończenie jest na horyzoncie, co prawda dość odległym, czasami mierzonym w tysiącach lat, ale jednak. Kiedy moi ludkowie lecą wreszcie w kosmos, przez chwilę czuję się jak po dobrze wykonanej robocie. Napracowałam się i to przyniosło pożądany skutek. Tylko że nie pamiętam już jaka to była cywilizacja. Jakoś nie mogę się z nimi utożsamić, jest mi wszystko jedno z kim wejdę na szczyt. Mam też dość sporo zaczętych save'ów, których nie chciało mi się poprowadzić dalej. Z dynastiami natomiast do końca rozgrywki (1453 r.) doszłam tylko dwa razy. I nie wiem, czy jestem gotowa na ponowną dawkę poczucia wszechogarniającej pustki. Przywiązanie do postaci jest jak najbardziej możliwe, spędzam z nimi mnóstwo czasu, dzieląc radości i smutki średniowiecznych włodarzy. Teraz robię wszystko, żeby rok ów nie nadszedł – nadal szukam rodziny, z którą chciałabym zostać na dłużej. Znam też takich, co zaczynają grę po kilkanaście razy, aż ich wybrany bohater będzie miał odpowiedni zestaw cech i konkretny spisek (np. zabicie wszystkich szwagrów) zakończy się sukcesem. Można i tak. Wszystko po to, żeby nie postawić na grze mentalnego stempelka “skończone” i móc nadal czerpać z niej radość nowości. Chociaż zaczynam mieć wątpliwości, czy we współczesnej erze dodatków można powiedzieć, że skończyło się grę, nawet taką najbardziej liniową strzelankę albo przygodówkę. Zawsze znajdzie się coś, co zasadniczo wpłynie na przebieg rozgrywki, np. nowa misja. Strategie też nie ustrzegą się przed zmianami. Jak nowe DLC do CK2 – jeszcze podstawy nie rozpracowałam, a tu następne nowości, republiki kupieckie z innym sposobem zarządzania, dziedziczenia, ubrankami itepe.

Jaki jest Wasz styl grania? Lubicie grać od początku do końca, odstawiać na półkę i sięgać po następne (wirtualne) pudełko? Ciągle zaczynacie nowe rozgrywki, czy z uporem maniaka od pięciu lat tkwicie w jednej? Czy skończenie gry przynosi Wam rozczarowanie?

Dodaj komentarz



41 myśli nt. „Na szybko – Bez końca”

  1. powazny_sam

    U mnie występują oba przypadki, tzn przejść i odłożyć, ale mam i pozycje „bez końca” – np. Terraria. Co ciekawe w takim np. Anno 2070 przeszedłem tę niby-kampanię co miała być rozbudowanym tutorialem do endless-mode (no została mi jedna misja w sumie to pół), ale nigdy tego właściwego trybu nie odpaliłem… i chyba już nie odpalę. Nie to że gra jest zła, jakoś nie ciągnie mnie w niej do ekspansji bez celu.

  2. nicolai0

    Ja mam z kolei tak, że rzadko gry w ogóle kończę. Bardzo dobrze się bawię do jakiegoś momentu i nagle, nie wiedzieć czemu, pas. I nie chce mi się wracać. Ostatnio porzuciłem tak Far Cry 3, zupełnie bez powodu. A bywa, że kończę tytuły uważane za mnie udane, jak np. Rage, którego z radością ograłem do listy płac.

  3. bosman_plama

    Najdłużej grałem chyba w Civ2, gdzie którąś z rozgrywek doprowadziłem chyba do roku trzy tysiące któregoś, bo uparłem się, że po wielkiej światowej wojnie atomowej doprowadzę Ziemię do porządku a po drodze podbiję wszystkich tych drani, którzy odważyli się użyć przeciw mnie broni ostatecznej i przetrwali moją odpowiedź.

    Grałbym też bez końca w Fallout2, tyle, że nawet przy masie modów chodzenie po tym świecie supernapakowaną postacią zdolną zabić supermutanta splunięciem w pewnym momencie przestaje cieszyć. Niemniej to jedyna gra, w którą więcej niż jeden raz grałem jeszcze po ukończeniu głównego wątku.

    Nowsze gry są, jak mi się wydaje, robione nie po to, by cieszyć bez końca, ale by zapewnić graczom przyjemność na chwilę, maksymalnie za rok, bo po roku albo dwóch ukazuje się już kolejna odsłona serii.

  4. Alkawen

    Ostatnio Fifa Ultimate Team w 13 zaczął mnie już trochę nudzić. Ale udało mi się zdobyć Casillasa z Team of the Year i teraz mam zabawę w tworzenie drużyny hiszpańskiej;)
    A tak to przechodzę gry raczej 1 raz, bo tak najlepiej się zachowuje wspomnienia. Wyjątkiem są gry, w które mogłem grać bez końca (Red Alert 2, Original War – pamięta ktoś?). No i gier multi się raczej nie przechodzi, a gra do zmęczenia materiału:)

  5. mokraTrawa

    Jak mnie wciągnie to przechodzę całą i w wielu przypadkach maxuje co się da, ale często nudzi się w połowie, albo pod koniec i jako że granie ma sprawiać przyjemność no to się żegnam. W strategiach CK2, Cywilizacjia najbardziej lubię początki i z nich mam masę niedokończonych sejwów

          1. Nitek De Kuń

            @bosman_plama

            mnie civ5 pozniejsze etapy to tak słabiły już i wiały nudą. tam znowu jak mam dużo wszystkiego to odechciewa mi się tym sterować.
            ale gram na dość niskim poziomie trudności, więc też bez większej spiny.
            w shogunie 2 jak mam za dużo to ogarnia mnie panika i mam blokadę, że nie wiem co robić. co gorsze i tak lubię te gry

            1. bosman_plama

              @Nitek

              Ja zawsze lubiłem w Civ przygotować dokładnie inwazję, otworzyć ze dwa – trzy fronty i zmasakrować przeciwnika w kilku turach. Ostatnio zrobiłem tak Niemcom Kartaginą, ale potem sto, lat wychodziłem z niezadowolenia społecznego:P.

              Nadmiar danych do ogarnięcia przeraża mnie zawsze w EU.

              3. maladict

                @mokraTrawa

                Co mnie irytuje w wojnach w EU to ilość bitew. W średniowiecznych czasach wystarczała jedna porządna naparzanka, Napoleon zwykle załatwiał sprawę w dwóch, trzech bitwach, tymczasem w EU to może trwać do końca. Wygrywam bitwę, przeciwnik się wycofuje. Trzeba go dogonić i stłuc od nowa bo zaraz zregeneruje liczebność i morale. Ale OK, przy odrobinie szczęścia i umiejętności taktycznych możemy wyciąć ich w pień. Co z tego skoro przez ten czas przeciwnik już powołał nową armię, która na mnie maszeruje.

                Zaloguj się, aby móc odpowiedzieć
    2. thesheep Autor tekstu

      @mokraTrawa

      Czasami nudzą mnie już te początki w Civ. Ileż można te same technologie… Na szczęście zaczynanie na różnych etapach rozwoju jest w opcjach. W CK mam wrażenie, że za każdym razem jest jakoś inaczej, chociaż po 15 restartach z tym samym bohaterem widać powtarzalność i cech charakteru i strategicznych posunięć tych, co nad nami (mój ideał to od zera do chwały, więc nie gram królami).

  6. Nitek De Kuń

    przełażę wszystko, znajduję wszystko, sięgam po następne. Często jest mi przykro, że jakaś przygoda dobiega końca, a bo się zżyłem z bohaterem i go polubiłem, a bo to koniec jakiejś dobrej historii. Ostatnio miałem tak w przypadku Assassin’s Creeda 3 czy serii Uncharted. Dobrze mi się w nie grało i jakoś było mi przykro, że to już koniec.
    Cisnę wszystko na maxa bo a) lubię b)z szacunku do wydanych pieniędzy, chyba że coś ewidentnie kuleje to FUUUU

  8. maladict

    Większość gier w które grywam (najczęściej strategie) ma coś co nazywam ‚punktem przegięcia’ czyli moment w którym krzywa zainteresowania zaczyna opadać w dół. zazwyczaj jest to późny midgame, kiedy pojawia się tyle rzeczy do ogarnięcia (np. ilość miast w Cywilizacji), że gra przestaje bawić. Łapię się czasem, że automatycznie klikam a po chwili nawet nie wiem jaki rozkaz wydałem, którą opcję dialogową wybrałem. Oznacza to, że czas odłożyć grę i spróbować czegoś innego.
    Inna opcja to moment, w którym znajduję się w trudnej sytuacji i sejwuję z myślą ‚zastanowię się i przejdę to jutro’. Tylko, że czasem jutro zamienia się w przyszły tydzień, miesiąc lub wogóle.
    A tak naprawdę od kończenia gier wolę ich rozpoczynanie – tworzenie postaci w RPGu, ustawianie opcji i suwaczków w EU, budowanie podstaw strategiczno-ekonomicznych w strategiach itp.
    Ogólnie mówiąc gram dopóki gra mnie bawi. Nie widzę powodu by się zmuszać gdy kupka wstydu zasłania mi widok zza okna.

    2. furry

      @maladict

      Mam podobnie, chociaż Cywilizacja to chyba jedyna gra którą mogę grać bez końca, to często odpadam w późniejszych etapach. Trochę zależy to od układu sił, nudno jest gdy moja cywilizacja znacznie góruje nad resztą (tak, jestem mięczakiem, zwykle gram na Warlordzie, maksymalnie Prince). Ale jeżeli jest ciekawie, coś się dzieje, jakieś wojenki, ostry wyścig przy budowie statku, to kończę.

      Nigdy też nie skończyłem gry w której spędziłem chyba najwięcej roboczogodzin: TES: Morrowind. Do tej pory nie wiem czy to jej wada, czy zaleta. :-D

      1. bosman_plama

        @furry

        Raz zagrałem w Civ2 na poziomie: „półbóg”. Szybko mi przeszła ochota na prawie maksymalny poziom trudności. Komputer nie grał, co oczywiste, ani odrobinę mądrzej, tylko dokonywał odkryć z prędkością światła.

        Nie ukończyłem dotąd żadnej gry z serii TES. Grałem w nie po prostu odkrywając światy gier, budując postać, wykonując zadania aż mi się nudziło i kończenie gry zostawiałem „na trochę później”.

  9. Yerz

    Maksuje wszystko, [url="http://www.product-reviews.net/wp-content/userimages/2007/08/achievement-locked-underwear-1.jpg"]Achieve[/url] whore ze mnie.
    Ostatnio w singlu FC3, a teraz się pewnie zacznie jeszcze więcej jak dobiorę się do Xboxowych tytułów. Tam jakoś przyjemnie te achiki wyskakują :)

  10. brum75 Czytelnik pierwszej klasy

    Nie mam takich problemów, gram, jak wrócę do gry za jakiś czas to pogram dalej ale częściej już nie wracam. Wczoraj kasowałem z dysku jakieś raz zainstalowane i grane gry, kupa miejsca się zwolniła.
    Muszę w końcu przysiąść do tego Wiedzmina i rozprawić sie z tym całym Kerianem czy jak mu tam. Uhh, miał być erpeg a nie zręcznościówka!
    Pod choinkę dostałem Endless Space, przyjemnie się w to gra ale nagle pojawiają się przeciwnicy i jestem na końcu. Muszę chyba dokładniej postudiować bo to wstyd od AI dostawać w zadek na „easy”… Ale z drugiej strony nie bardzo mogę bo żona na lapku tnie w King’s bounty i mi konto steam blokuje. Muszę zatem poczytać i o graniu offline :)
    Tak wygląda sytuacja dziś.
    A kiedyś? No cóż, w jedne gry grało się godzinami a większość odpalało się raz, dwa może trzy i kasowało – dyskietki były potrzebne, albo na mikrotwardym dysku brakowało miejsca.

  11. mr_geo

    Tak naprawdę to zależy od gry. Są takie gdzie czegoś takiego jak „koniec” w ogóle nie odczuwam i zawsze jest coś do zrobienia, zbudowania, spróbowania – vide Minecraft (zwłaszcza omodowany), Dwarf Fortress; w to mogę grać bez końca na jednym save.
    Są takie gdzie „koniec” to po prostu wyczerpanie możliwości dalszego rozwoju, chociaż to co się zbudowałem/osiągnąłem nadal działa sprawnie – Transport Tycoon, rozmaite Simy; te w pewnym momencie przestają być atrakcyjne pod względem wyzwań i zabieram się za coś innego, chociaż wcale nie czuję jakobym grę „skończył”.
    Są takie gdzie nie potrafię wskazać żadnego określonego celu poza radosną rozpierduchą dla samej rozpierduchy;) – BF2 (SP i/lub LAN), Flanker.
    No i są takie gdzie albo sam sobie stawiam cel w ramach określonych przez świat gry albo dążę do spełnienia celu ustawionego przez twórców (‚pobić zielonych i pomarańczowych’, ‚podbić Europę’, ‚uratować coś tam’) – M2:TW, Settlersi, MoO2, X-COM, wszelkiej maści RTSy.

    TL;DR – wybieram sobie takie gry i taki sposób grania jaki daje mi w tym momencie maks satysfakcji. Nie zastanawiam się specjalnie nad bazą i nadbudową tej decyzji :P

  12. gc_reader

    Mam 3 kategorie:
    1. gry, które przechodzę do końca i co jakiś czas wracam kolejny raz (np. Thief).
    2. te, które „dociskam” do końca, ale bardziej dlatego, żeby skończyć, choć radości takiej nie dają.
    3. te, które dociskam, ale nie daję rady. Dochodzę do punktu, kiedy zabawy już nie ma w ogóle i odpuszczam.
    Chciałbym żeby najwięcej było jedynek, ale najczęściej ostatnio wpadam na trójki (raczej nowsze produkcje – choć w moim przypadku „nowsze” to te sprzed dwóch lat :) ), a po drodze zdarzają się dwójki.

  13. projan

    Gry „zaliczam”. Dochodzę do końca nie bawiąc się zbytnio w poboczne rzeczy. Nie mam czasu ani chęci na znajdowanie pierdułek. No chyba że odskocznia od głównej fabuły jest naprawdę fajna (patrz Skyrim).
    Niekończącą się grą jest Football Manager. Zazwyczaj daję sobie za cel zdobycie LM moim managerem który zaczyna pracę w jakimś Pcimiu Dolnym. Nigdy mi się to nie udało. I dobrze. :)
    Często jeszcze raz przechodzę RPGi. Inną klasą.

  14. urt_sth

    Gry zwykle zaliczam, na chwilę może się włączyć tryb „odblokuj wszystko”, na szczęści po chwili mi mija. Wracam tylko do nielicznych. Fallout 2, jest jedną z nich. Ostatnio jak opowiadałem dziecku o niej (w ramach dyskusji o gatunkach gier) poczułem silną ochotę do wyciągnięcia płyty, ale cudem się powstrzymałem.
    Drugą grą jest Urban Terror czyli bardzo stara i prosta strzelanka sieciowa (mod na Q3). Ileż razy myślałem, że się już wyleczyłem, przecież jest tyle oczojebnych nowych tytułów w gatunku, a jak mnie coś najdzie to znowu 2 miechy z życiorysu.

    PS. Po ostatniej aktualizacji UrT odstawiłem i już z pół roku nie zaglądałem (ostatni raz przy konkursie gikzowym na film z gry).

  15. thiefi

    Brak czasu to najlepsze lekarstwo na takie gry.

    W 2008 roku pamiętam jak zagrywałem się w Mount & Blade godzinami i dniami, ale ta gra nie ma zakończenia (po prostu jest nieskończona) i przestałem grać i do dziś jestem nią obrzydzony.

    Gry muszą mieć jakiś koniec. Przynajmniej fabularny, inaczej wypalą gracza do cna i znudzą na amen.

  17. BartekWisniewski

    Nie uwazam, zeby DLC to bylo cos zlego. Wrecz przeciwnie – wiele bym dal (jak i pewnie miliony innych graczy) za dlc do takiego FInal Fantasy VII, poniewaz w tej grze zrobilem doslownie WSZYSTKO co sie dalo, a nadal mam glod, zeby po raz juz grubo ponad dwudziesty zaczynac ja od nowa :)

Powrót do artykułu